“Oğlum! Anar!
İndicə Filarmoniyadan türk bəstəkarlarının
konsertindən gəldik. Yerin boş idi. Biz hamımız
– anan, bacıların, Ənvər oturub xeyli
natanış musiqiyə qulaq asırdıq,
sən yox idin. Simfoniya və kamanla orkestr üçün
yazılmış konsret üçün yazılmış
konserti dilnədikcə düşünürdüm:
dünyadan nə qədər xəbərsizik.
Axı bizim təsəvvürümüzdə
aləm çox məhduddur. Biz evimiz, eyvanımız,
küçəmizdən başqa nə görmüşük?
Yeni illərin qırdığı çərçivələr
hələ zehnimzə uyuşub bərkiməyib.
Çalınan əsərlərdən ikinci
mənə daha xoş gəldi, Fidana əksinə.
Nigar, Təranə hər ikisini bir az bəyəndilər.
Mən musiqi haqqında mülahizə yürüdüb
hökm verməkdə özümü haqlı
hesab etmirəm. Lakin mən anlamağa çalışıram.
“Bu gecədə dinlədiyim əsərlər
bütünlüklə mənə aydın
idi” – deyə bilmərəm. Ancaq duman arxasında
silueti görünən dağlar kimi mən
bir əzəmət,
nə isə rəngləri, biçimləri
adiləşmiş aləmə bənzəyən
bir varlıq mövcud olduğunu duydum...
...İndi gedib duş (çilək) qəbul
edəcəyəm. Sonra yatacağam. Burda hamı
sağ – salamatdır.
Öpürəm.
Rəsul. 20/11- 63”
