“21 fevral 63
Oğlum, Anarım!
Bu gün Nigarla qonaq getmişdik. Ə-gilə
çox üz vurduq, getməli olduq…
Ə-gildə gördüyüm həyat mənzərəsi
məni xeyli riqqətləndirdi. İnsan nece
mürəkkəb, anlaşılmaz məxluqdur.
Biri mehrini itə, biri pişiyə, biri quşa
salır. Biri sakitlikdən zövq alır, biri
yağlı yeməkdən, biri hamıya böhtan
deməkdən.
Ə-ni sən tanıyırsan. Bu adamın
tükənməz enerjisinə heyran qalmamaq
mümkün deyil. Bu yaxınlarda onunla, Tahir
Salahovla, Elbəylə (Elbəy Rzaquliyev – A.)
Neft daşlarına getmişdik. Qara dəniz
səfərimiz yadındadırmı? O zamandan
neçə il keçir. Elə bil ki, 1963 –cü
ilin qapısını açıb o uzaq illərə
girdim. Ə. həmin şux enerjili, adama (bəzən
həddindən artıq) hörmət göstərən
Ə. idi. Bir zərrə qədər dəyişməmişdi.
Bu gün onun səadətxanasında olduğumuz
zaman mən bu adamın, adi görünən
bu adamın qəlbində nə qədər
zəngin insani hisslər yaşadığını
gördüm. Mən onun evinə səadətxana
deyirəm. Uzun illər, onillər pəncərələri
günəşə, qoynu hərarətə,
içi sevincə həsrət daxmada ömür
sürən bu adamın indi dörd otaqlıq
fərəhini görsəydin, sən də
belə deyərdin. Biri mehrini itə, biri pişiyə,
biri quşa salır. Ə iki tapdıq uşaq
saxlayır. Bu uşaqlar kim bilir, nə qədər
məhrumiyyət, kədər, göz yaşı
“gələcəyindən” dinc həyat, məhəbbət,
tərbiyə, əmək, səadət”bu gününə”
düşüblər.
Onlar “yetim” sözünün köz kimi cızıltısından
qurtarıb “ana”, “ata” sözlərinin şəfqət
və işıq mehribanlığına qovuşublar.
Bütün bu insan qəhrəmanlığını
eləyən, çoxlarının mərhəmətlə
salam verdikləri, adam arasında “çudak” ləqəbi,
qazanmış Ə-dir. Sən təsəvvür
edə bilməzsən , o nə qədər
böyük bir qürur və insanı raqqətə
gətirən sevinclə “balalarından”, onların
ağıl – kamalından danışırdı.
Hər dəfə onların adını dedikdə
onun gözlərində nə sonsuz bir səadət
görünürdü.
